Ωραίες οι παραιτήσεις των υπουργών. Ωραίες αλλά μέχρι εκεί. Ο χαρακτήρας τους είναι πέρα για πέρα, αποπροσανατολιστικός και τίποτα παραπάνω. Δηλαδή, θα πιστέψει κανείς, πως ο Υπουργός μετανόησε και λόγω ευθυξίας παραιτήθηκε. Ας γελάσω (χα!).
Γενικότερα λοιπόν, οι παραιτήσεις υπουργών τόσο επί Νέας Δημοκρατίας, όσο και επί ΠΑΣΟΚ, έπαιζαν τον ρόλο της "κωλυμβήθρας του Σηλωάμ" για τις κυβερνήσεις. Γινόταν δηλαδή, κάτι χτυπητό που συνδεόταν άμεσα με έναν υπουργό και λόγω της αγανάκτησης του λαού και της ανάγκης για εκτόνωση, βρίσκανε κάποιον (όχι βέβαια, άμοιρο ευθυνών) και τον παραιτούσαν για να βγουν μετά και να πουν, πως "Μας κορόιδευε. Εμείς δεν ξέραμε τίποτα." και να μετατρέψουν την ευθύνη σε προσωπική.
Αυτό που θέλουν να κρύψουν, είναι το γεγονός πως η διαφθορά είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό και δεν είναι ζήτημα προσώπων. Αυτό για το οποίο κατηγορείται, προσωπικά ο κ.Τσιτουρίδης, είναι ότι φρόντιζε να προασπίζει τα συμφέροντα της παρασιτικής αστικής στην πλάτη της εργατικής τάξης. Άρα το δίλημμα, δεν είναι "Τσιτουρίδης ή Χ" αλλά "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα".
Υ.Γ. Πληροφορία της ημέρας. Ποτέ κανείς δεν πάει χαμένος για τα αστικά κόμματα. Ούτε από παραιτήσεις, ούτε από διαγραφές. Ό,τι και να συμβεί πάντα κάπου τους αξιοποιούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου