Να καταργηθούν οι 5ήμερες! Τι άλλο να καταργήσουμε; Ας καταργηθεί και η πλατεία Ομονοίας! Επίσης μπορούμε να καταργήσουμε και τα σχολεία! Ή μήπως εκεί δεν παίζουν, ποτά, ναρκωτικά και ο,τιδήποτε;
Ωραία, ωραία! Αυτές είναι λύσεις... Α, α! Ας καταργήσουμε και τα γήπεδα. Και εκεί χαμός γίνεται! Έλα ρε, δώστε ιδέες τι άλλο, να καταργήσουμε... Σωστός ρε φίλε! Να καταργήσουμε και το ουζερί που πάω και τα πίνω με τους φίλους μου, κάθε Παρασκευή.
Και στο σπίτι μου καμιά φορά τα πίνουμε, αλλά αυτό ας μην καταργηθεί γιατί θα πρέπει να βρω καινούριο. Να καταργηθούν και τα κολυμβητήρια. Ε, με τόσες πισίνες εκεί μέσα, αντιλαμβάνεστε τον κίνδυνο.
Λοιπόν, ας σοβαρευτούμε τώρα λίγο. Για τα όσα γίνονται στις 5ήμερες, δεν έχουν την κύρια ευθύνη, ούτε οι μαθητές, ούτε οι καθηγητές που τους συνοδεύουν. Οι 5ήμερες και ο χαρακτήρας τους, είναι πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων και μόνο. Τραβηγμένο; Καθόλου.
Όταν από 15 χρονών, μπαίνεις στην ζωή ενήλικου, με τρέξιμο, σχολεία, φρονιστήρια, διαβάσματα, υποχρεώσεις δηλαδή που καταργούν τον ελεύθερο χρόνο, είναι λογικό της 5 μέρες που θα βρεθείς μακριά από αυτά να θέλεις να εκτονωθείς, πίνοντας, χορεύοντας, ψάχνοντας εναγωνίως για γκόμενες και άλλα τέτοια όμορφα.
Αν λοιπόν, τα σχολεία ήταν αυτά που έπρεπε να είναι και φροντιστήρια κλπ, υπήρχαν μονάχα στην σφαίρα της φαντασίας, οι 5ήμερες θα ήταν και αυτές, αυτές που έπρεπε να είναι.
Φαίνεται, βαρετό σήμερα, όμως δεν είναι. Που πήγαν οι επισκέψεις σε πολιτιστικούς χώρους στα μέρη που υποδέχονται μαθητές; Γιατί το πρώτο που κλείνουν τα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία που αναλαμβάνουν εκδρομές μαθητών, είναι η επίσκεψη σε μπαρ, κλαμπ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο;
Ε, μην μου πείτε, ότι και αυτό είναι τραβηγμένο. Κάποιοι (ξέρουμε και ξέρετε ποιοι) έχουν επιλέξει, οι μαθητικές εκδρομές να είναι εκδρομές εκτόνωσης, που οι μαθητές θα κάνουν, ότι δεν μπορούν να κάνουν στην καθημερινότητά τους. Έτσι θέλουν να τους μάθουν να εκμεταλλεύονται τον ελεύθερο χρόνο τους. Με ξύδια, γκομενοκυνήγι και κάθε είδους κατάχρηση.
Γι αυτό και εγώ με την παρέα μου, ήμασταν οι γραφικοί του σχολείου. Αφού δεν γουστάραμε να γίνουμε ντέφι στην 5ήμερη και στα 4 κλαμπάκια που επισκεφτήκαμε.
Ωραίες οι λύσεις με τις καταργήσεις, όμως όταν "πονάει κεφάλι" εσύ δεν κόβεις χέρι. Και εγώ δεν διαφωνώ ας κόψουμε κεφάλι. Αλλά όχι των παιδιών. Αλλού είναι το κεφάλι που πρέπει να κοπεί.
Συλληπητήρια, λοιπόν, στην οικογένεια του μαθητή. Η οργή όμως που κυριαρχεί στα σχολεία δεν πρέπει να διοχευτεί σε αδιέξοδα διλήμματα "πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχουν εκδρομές;" αλλά του ποιά πρέπει να είναι η μορφή τους. Ακόμα περισσότερο η οργή πρέπει να διοχετευτεί στον αγώνα για το σχολείο που έχουνε και το σχολείο που πραγματικά θέλουνε. Το σχολείο που θα τους μορφώνει και δεν θα τους εξοντώνει.
Γι αυτό ο μόνος δρόμος είναι το Ενιαίο 12χρονο Δημόσιο και Δωρεάν σχολείο...
Άντε, τα λέμε!
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαριλένα για την συμβολή της σε αυτό το κείμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου