Τσίπρα Θεέ, πάρε την ΠΑΕ (ή ένωσε την Αριστερά)

Τέρμα τα ψέματα. Αν ο Μαο, ήταν ο "μεγάλος τιμονιέρης", τότε ο Αλέξης Τσίπρας, πως μπορεί να χαρακτηριστεί;

Ανανεωτής αριστερός, όχι γραβατωμένος, μέσα σε όλα, πάει σε μπαράκια, τα πίνει, τα φτύνει, δεν φροντίζει για το προφίλ του (χα!χα!) και είναι η ελπίδα μας (πήδα, πήδα, πήδα μας).

Το παλικάρι έδωσε (ακόμα μια) συνέντευξη σε ιστοσελίδα ανδρικού lifestyle (ε, τώρα μάλιστα), όπου τα είπε όλα.

Ας δούμε την συνέντευξή του:

Ο Αλέξης Τσίπρας στο ΜΕΝ 24 Του Γιάννη Γεωργόπουλου

Αποτελεί το κυριότερο εκφραστή της "nouvelle vague" στην φειδωλή -από φρέσκα πρόσωπα και ιδέες- πολιτική ζωή του τόπου. (Χαχαχαχαχαχα) Ο Αλέξης Τσίπρας εισάγει νέα ήθη (ε;) υιοθετώντας μία διαφορετική τεχνοτροπία διότι πολύ απλά είναι ο εαυτός του (κι εγώ, τι κερδίζω;). Το politically correct λεξιλόγιο δεν συμβαδίζει με την μεγάλη έκπληξη των δημοτικών εκλογών που εξελίχθηκε σε… Κόπερφιλντ του Συνασπισμού.

(Εδώ έχουμε την πρώτη παρατήρηση. Ποιού Συνασπισμού; Η παράταξη ήταν η ανοιχτή πόλη. Και όπως έλεγε και ο Αλεξέι Τσιπρώφ πίσω από τις εκλογές, στις δημοτικές ψηφίζουμε με τοπικά κριτήρια)

Ξεχάστε την ξύλινη γλώσσα και τις τετριμμένες διπλωματικές δηλώσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας αναλύει τα χωροταξικά και πολεοδομικά προβλήματα της πρωτεύουσας με την ίδια άνεση που μιλάει και για την αγαπημένη ομάδα του, τον Παναθηναϊκό (Έεεεεεεεεεεεεεεεεεξω απ' τα δόντια). Στηλιτεύει τα κακώς κείμενα του πολιτικής ζωής της χώρας και δεν διστάζει (όχι, ε;) να αυτοσαρκαστεί ενθυμούμενος ευτράπελα περιστατικά από την προεκλογική περίοδο. Παράλληλα, τάσσεται υπέρ του Ντέμη Νικολαΐδη και εκφράζει για ακόμη μία φορά τον θαυμασμό του στον Τσε Γκεβάρα. Αλέξης Τσίπρας de profundis…
Βούγι... (σόρρυ)Τσίπρας:«Να θυμίσω ότι στις δημοτικές εκλογές το ψηφοδέλτιο «Ανοιχτή Πόλη» ήταν αποτέλεσμα συμμαχίας ευρύτερων αριστερών δυνάμεων. Το 10,5% το αποδίδω εν πολλοίς στο ύφος με το οποίο επικοινωνήσαμε τις επεξεργασμένες θέσεις μας.

Ύφος άμεσο και καθόλου γκρινιάρικο (;). Όλοι μαζί αποφασίσαμε ότι η Αριστερά δεν θα είναι ως συνήθως μια γκρινιάρα αντίπαλος αλλά χαρούμενη και μαχητική.

(Ναι! Πόσο χάρηκα. Η αριστερά δεν θα είναι γκρινιάρα. Όταν δεν την παίζουνε, οι φιλενάδες της, δεν θα κάθεται στην γωνία να μιλάει για την καταραμένη κοινωνία που την σπρώχνει στην μοναξιά, θα διεκδικεί με χαρά και μάχες την θέση της στο γύρω-γύρω όλοι στην μέση οι Πασόκοι)

Αυτό επέτρεψε στα μηνύματά μας να διεισδύσουν στον κόσμο, να γίνουν κατανοητά και να είναι ευπρόσδεκτα. Η αριστερά έχει θέσεις πλήρως επεξεργασμένες και φιλολαϊκές (έεεεεελα, δεν το πιστεύω). Αλλά δεν τις προτείνει ευφάνταστα, δημιουργικά και ευδιάθετα. (Πρόταση: Η αριστερά νοικιάζει χώρους στην Αθήνα και ανοίγει κινέζικα εστιατόρια. Εκεί μαζί με όλα τα υπόλοιπα θα σερβίρονται και κουλουράκια από αυτά ξέρετε που έχουν ένα χαρτάκι και αντί να σου λένε την τύχη σου, θα έχουν την πρόταση της Αριστεράς... Μαλακία, ε; Ε, εντάξει προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ να φτάσω και τον Τσίπρα...)

Λες κι αυτός δεν είναι ένας άλλος τρόπος διαμαρτυρίας…»

Τα ποσοστά της Αριστεράς συνολικά δεν ξεπερνούν το 10%. Αυτή η κατάσταση συντηρείται επί τουλάχιστον μια εικοσαετία. Μπορεί να αλλάξει κάτι; Και αν ναι πως;

«Όσο ο κόσμος θα ψηφίζει με τη λογική της ‘χρήσιμης ψήφου’, δηλαδή να εγκλωβίζεται στα κόμματα εξουσίας είτε προσδοκώντας σε κάποιο προσωπικό όφελος είτε επιλέγοντας, με τη λογική πάμε στοίχημα, το φαβορί για να κυβερνήσει, τα πράγματα δε θα ναι εύκολα για την αριστερά. Από την άλλη έχει κι αυτή ευθύνες.

(Ε, εντάξει εδώ φαίνεται πως έχει επεξεργασμένες θέσεις και ο Τσίπρας και ο Συνασπισμός. Ο κόσμος ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ γιατί το βλέπει σαν στοίχημα και προσπαθεί να επιλέψει ποιός θα νικήσει... Τι να πεις; Με τέτοιες αναλύσεις, αισθάνομαι μικρός)

Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δε πείθονται πια από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ε τότε δε μπορεί η αριστερά να αδιαφορεί να υπάρξει ως η εναλλακτική επιλογή επιμένοντας στον πολυκερματισμό της».

(Ενότητα; Ενότητα; Α, να σε γλυκιά μου ενότητα; Πέρνα μέσα... Θα πάρεις κάτι; Πρώτη φορά στο σπίτι μου, δεν μπορώ να σε αφήσω έτσι, δεν μπορεί κάτι θα πάρεις... Ενότητα. Τελικά αποφασίστε κύριε Τσίπρα, θέλετε ή όχι ενότητα, όχι τίποτα άλλο σας περιμένει και το ΠΑΣΟΚ)

Γιατί ο Συνασπισμός δεν μπορεί να μετασχηματίσει τη διογκούμενη απογοήτευση των ψηφοφόρων για τα δύο μεγάλα κόμματα σε θετική ψήφο;

«Η ιστορία είναι βραδυκίνητη (μάλιστα, μάλιστα, ώστε έτσι λοιπόν;). Ο κόσμος περνά μια περίοδο συντηρητισμού (Η συνέντευξη θα μπορούσε άνετα να έχει τίτλο "Το μανιφέστο του Τσίπρα). Στην Ελλάδα, οι πολίτες αν και υφίστανται τις συνέπειες μιας αντιδραστικής πολιτικής μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, προσπαθούν εξατομικευμένα να βρουν λύση (ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, ο κόσμος βγαίνει μαζικά στους δρόμους; Στην Γερμανία πήραν τα όπλα, στην Γαλλία από ότι άκουσα βγήκαν στα βουνά. Μόνο οι Έλληνες προσπαθούν μόνοι τους να αλλλάξουν την ζωή τους) . Δεν επενδύουν στην πολιτική. (Επενδύουν όμως στο χρηματιστήριο. Καί το δημόσιο με τα ταμεία του σε ομόλογα. Εσείς τι λέτε για τα ομόλογα κ.Τσίπρα;)) Αυτή η αδιαφορία τους καθιστά, αυτομάτως, όμηρους των δύο μεγάλων κομμάτων.

(Στην αδιαφορία καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί)

Από την άλλη ο Συνασπισμός πρέπει να ξεπεράσει τον κλονισμό της αξιοπιστίας της Αριστεράς. Μια αρνητική κληρονομιά που κουβαλά από τα χρόνια της πτώσης του τοίχους αλλά και από τις προσωπικές διαδρομές προς την εξουσία προβεβλημένων πρώην στελεχών του». (Έτσι, έτσι, έτσι για να μην ξεχνάμε Δαμανάκη, Κουναλάκης, Βούγιας και οσονούπω Κωνσταντόπουλος)

Φαντάζεστε τον εαυτό σας σε ηγετική θέση στο κόμμα που υπηρετείτε (όχι αλλά το φαντάζεται σε άλλο κόμμα) ή θα θέλατε να αφοσιωθείτε στα προβλήματα της Αθήνας; Ποια είναι τα σχέδια σας;

«Δεν συνηθίζω να φαντάζομαι τον εαυτό μου ως κάτι ξεχωριστό. Συνήθως φαντάζομαι τον εαυτό μέσα στα πράγματα και όχι πάνω από αυτά. Ονειρεύομαι μια καλύτερη πόλη και μένα να τη χαίρομαι κάνοντας βόλτες στα πάρκα της και όχι κόβοντας κορδέλες στην πλατεία Κοτζιά. Ονειρεύομαι μια αριστερά που θα νικά και μένα μέσα στο πλήθος, που θα διαδηλώνει και όχι σε κάποιο υπουργικό μέγαρο».

Γνωρίζω ότι είστε ποδοσφαιρόφιλος. Ο πρόεδρος της ΑΕΚ, Ντέμης Νικολαΐδης έχει εκφράσει δημοσίως τις αριστερές καταβολές και πεποιθήσεις του. Πιστεύετε συμβαδίζει η αριστερά με την προεδρεία μίας ανώνυμης εταιρείας; Μήπως ο αριστερός πολίτης της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται κοντά στο πρότυπο του Ντέμη;

«Ο αριστερός πολίτης της παγκοσμιοποίησης έχει διαφορετικό προφίλ από αυτό του Νικολαΐδη. Ωστόσο η θέση του προέδρου με τις αριστερές πεποιθήσεις, δεν έρχονται κατά ανάγκη σε αντίθεση. Γιατί εκείνο που μετρά είναι ο τρόπος με τον οποίο ασκεί το ρόλο τού προέδρου.

Εκτιμώ πολύ τη μάχη που δίνει κατά της βίας στα γήπεδα παρά το γεγονός ότι χάνει μερίδιο από τη δημοτικότητά του στους οπαδούς. Επίσης μου αρέσει, όταν τον συναντώ καμιά φορά στο κλαμπάκι που παίζει μουσική ο Ψαριανός, που συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικός άνθρωπος». (Αυτά είναι κλαμπάκια, μουσική ο Ψαριανός χαμός και όπως λέει και ένας φίλος "Ψωμί-Παδεία-Σεξουαλική ελευθερία-Αποποινικοποίηση της χρήσης)

Θεωρείτε δικαιολογημένες τις αντιδράσεις που υπήρξαν για το πανεπιστημιακό άσυλο;

«Η όλη κουβέντα σχετικά με το άσυλο διογκώθηκε εσκεμμένα. Κάποιους (ποιούς, γιατί δεν μας λες;) συνέφερε πάρα πολύ η συζήτηση να ξεφύγει από τα θέματα αρμοδιότητας υπουργείου παιδείας και να πάει σε θέματα αρμοδιότητας υπουργείου δημόσιας τάξης. Εξ ου και η εμμονή των τηλεοπτικών ΜΜΕ σε εικόνες βίας, στις μολότοφ και στις οδομαχίες.

Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι στοιχείο τού νομικού μας πολιτισμού, κεκτημένο και δείκτης δικαιοσύνης για μια κοινωνία. Συνεπώς είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις για τη διατήρησή τους αλλά και ελπιδοφόρες οι κινητοποιήσεις των φοιτητών κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα που θέλει τους νέους να κάθονται στα αυγά τους και να μην ασχολούνται με σοβαρά ζητήματα».

Αθλητική ερώτηση. Αν δεν κάνω λάθος υποστηρίζετε τον Παναθηναϊκό. Ποιες είναι οι πιο ισχυρές αναμνήσεις σας, οι μεγάλες απογοητεύσεις αλλά και οι χαρές που πήρατε από την αγαπημένη σας ομάδα;

«Η ισχυρότερη ανάμνηση μου είναι όταν το 1980, σε ηλικία έξι χρόνων, ένα Κυριακάτικο απόγευμα μετά το φαγητό με πήρε από το χέρι ο πατέρας μου και ο μεγάλος μου αδελφός και κατηφορίσαμε την Πανόρμου για να πάμε γήπεδο στη Λ. Αλεξάνδρας σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος με τον Πανιώνιο.

Όταν πέρασα τη θύρα 1 της Λεωφόρου και βρέθηκα στην κερκίδα, νόμιζα πως βρέθηκα σε ένα μαγικό κόσμο. Μου ‘ρχεται συχνά στο νου αυτή η έντονη ανάμνηση. Η μυρωδιά από το γρασίδι. Η βουή από τις ιαχές της κερκίδας. Τα κομμένα χαρτάκια που πετούσαν από τη θύρα 13 με την είσοδο της ομάδας. Τα πλαστικά μπουκαλάκια σε σχήμα πορτοκαλιού που πετούσαν στους παίχτες της αντίπαλης ομάδας όταν ερχόντουσαν να εκτελέσουν κόρνερ ή πλάγιο. (ωραία εικόνα αυτή η τελευταία ε;)

Τώρα από χαρές και απογοητεύσεις άλλο τίποτα. Άλλωστε αυτή είναι μαγεία του ποδοσφαίρου. Πιο μεγάλη χαρά ήταν νομίζω το γκολ του Βαζέχα στο 0-1 με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ και η τεσσάρα στον τελικό κυπέλλου με τον γαύρο στο ΟΑΚΑ, κάπου στη δεκαετία του ‘80. Η μεγαλύτερη πίκρα, αντιστοίχως ο επαναληπτικός με τον Άγιαξ στο ΟΑΚΑ (0-3) και η τεσσάρα που φάγαμε από τον γαύρο στη Λεωφόρο, σε έναν ημιτελικό του κυπέλλου πριν έξι – εφτά χρόνια, δεν θυμάμαι και δεν θέλω να θυμάμαι άλλωστε».

Σινεμά παρακολουθείτε; Η τελευταία ταινία που είδατε;

«Παρακολουθώ πολύ σινεμά. Προτιμώ τον ευρωπαϊκό και τις ανεξάρτητες παραγωγές από τις Χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καμιά φορά δεν βρίσκεις εξαιρέσεις ποιότητας και σε εμπορικές επιτυχίες. Η τελευταία ταινία που είδα ήταν του Λιντς και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε».

Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας κάποια ευτράπελα περιστατικά που σχετίζονταν με την προεκλογική σας εκστρατεία; Υπήρχαν στιγμές γέλιου;

«Έχει περάσει αρκετός καιρός πια. Αυτό που μου χει μείνει είναι όταν στην αρχή ακόμα, έμπαινα στα μαγαζιά σε περιοδείες που κάναμε και οι μαγαζάτορες έψαχναν να βρουν τον υποψήφιο δήμαρχο. Όταν του έλεγα ότι είμαι εγώ, δυσκολεύονταν να το πιστέψουν. Μου έλεγαν καλά εσύ, ο υποψήφιος δήμαρχος που είναι;

Επίσης μου χει μείνει ένα σκηνικό, προς το τέλος της προεκλογικής περιόδου, όταν είχα γίνει σχετικά γνωστός πια, αλλά μέσα στη προεκλογική ζαλούρα μια κυρία δεν είχε καταλάβει με ποιόν και που κατεβαίνω.

Μπαίνω λοιπόν στο μαγαζί της και πριν της πω κάτι μου λέει: αγόρι μου σε είδα στην τηλεόραση, είσαι πάρα πολύ καλός, θα σε ψηφίσω. Άσε μου ψηφοδέλτια να δώσω και σε φίλους, να σε σταυρώσουμε όλοι μαζί εσένα που είσαι νέο παιδί. Εμείς άλλωστε όλοι Κακλαμάνη ψηφίζουμε…(Ε, που να σε ξεχωρίσει, μπας και λες τίποτα διαφορετικό;)»

Σερφάρετε συχνά στο διαδίκτυο; Η σχέση σας με το ίντερνετ;

«Σερφάρω, όχι όμως όσο συχνά θέλω. Βέβαια δεν είναι το μόνο που δεν κάνω όσο συχνά θέλω. Όταν είσαι στο πόδι από το πρωί μέχρι το βράδυ... Πάντως τα mail μου τα κοιτώ συχνά.»

Για πολλούς, η Αθήνα μοιάζει το βράδυ σαν μια γυναίκα που στα μάτια τους είναι η πιο όμορφη του κόσμου και το πρωί (αμακιγιάριστη) σαν τον χειρότερο εφιάλτη τους... Συμφωνείτε; Τι μπορείτε (ή θα θέλατε) να αλλάξετε άμεσα; Ποιες είναι οι βασικές σας προτεραιότητες;

«Μην τρελαθούμε! Η αμακιγιάριστη γυναίκα δεν είναι ο χειρότερος εφιάλτης! Ούτε ο προορισμός της γυναίκας είναι να ομορφαίνει τη ζωή μας. Η Αθήνα είναι αποτέλεσμα και κατ’ ομοίωση εικόνα όσων την έζησαν και τη ζουν. Έτσι την ίδια στιγμή είναι βάναυση και τρυφερή. Αυτά που θέλουμε ως Ανοιχτή Πόλη να αλλάξουν άμεσα αφορούν ζητήματα της καθημερινότητας.

Δεν θα μιλήσω υποθετικά αλλά θα σας πω ποια θέματα έχουμε θέσει στο Δήμο. Το κλείσιμο του κέντρου για τα ΙΧ, με την ταυτόχρονη λειτουργία ενός αξιόπιστου δικτύου Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, νυχτερινά δρομολόγια του μετρό και λεωφορείων, δημιουργία τεσσάρων μεγάλων νέων πνευμόνων πρασίνου (Γουδή, Βοτανικός, Κοντουριώτικα, Ριζούπολη), αναβάθμιση των Πάρκων, διάσωση των τελευταίων ελεύθερων χώρων, ανάδειξη των προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας και της ανάπλασης της ευρύτερης περιοχής, δημιουργία ποδηλατοδρόμων, υπογειοποίηση του Προαστιακού, δημιουργία δημοτικών hot spots και internet café… Άσε δε λέω άλλα γιατί θα ξημερώσουμε...»

Άλλαξε κάτι στη ζωή σας μετά την εκτόξευση της δημοτικότητά σας; Υπάρχει μυστικό για την επιτυχία; Προσέχετε περισσότερο την δημόσια εικόνα σας, τον τρόπο που διασκεδάζετε, ντύνεστε κτλ.;

«Ναι κάτι άλλαξε, συμμετείχα τα Χριστούγεννα σε περισσότερες κοπές πίτας…(δεν σε ρώτησα, ΜΑΙΝΤΑΝΟ, στα κεφτεδάκια, βάζεις;) Νομίζω ότι η κατάλληλη επιλογή την κατάλληλη στιγμή είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες επιτυχίας.

Τη δημόσια εικόνα μου δεν την προσέχω γιατί είτε την προσέξω είτε όχι, αυτά που θέλουν κάποιοι να πουν θα τα πουν όπως και να ‘χει. Όλα τα υπόλοιπα έχουν μείνει ίδια. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να αλλάξουν, αφού δεν έχουν αλλάξει οι αξίες μου;»

Ποιο είναι το κολακευτικότερο σχόλιο που ακούσατε μετά το υψηλό ποσοστό σας στις δημοτικές εκλογές και πιο το πλέον... πικρόχολο;

«Άκουσα πολλά κολακευτικά σχόλια, ιδίως από πολλούς που με λοιδορούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι περισσότεροι εξ αυτών προεξοφλούσαν ότι θα πατώσω επειδή ήμουν αριστερός και αμέσως μετά με κολάκευαν εξηγώντας ότι πήγα καλά ακριβώς επειδή δεν ήμουν αριστερός.

Επειδή όλη αυτή η ιστορία μου την έδινε αφόρητα φρόντισα να μη συγκρατήσω καμία από τις κολακείες. Κράτησα μονάχα τα λόγια μιας Μακρονησιώτισσας γιαγιάς το βράδυ των εκλογών: "Μπράβο σας κι ας μην σας πιστέψαμε. Μας κάνατε και χαμογελάσαμε μετά από πολλά χρόνια". Το πιο πικρόχολο είναι, το γνωστό, ότι θα γίνω ο νέος Βούγιας.»

Τα σχόλια μέσα στις παρενθέσεις όπως καταλαβαίνετε, είναι δικά μου, όπως και η τελευταία υπογράμμιση.

Ποιον ξένο ιστορικό πολιτικό ηγέτη θαυμάζετε περισσότερο και γιατί;

«Αυτόν που δεν φθάρθηκε ποτέ! Που υπήρξε συνεπής ως τα άκρα. Τον αγαπημένο όπου γης, Τσε».

Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε είκοσι χρόνια; Από ποιο μετερίζι;

«Νοιώθω αμετροεπής όταν κάνω σχέδια τόσο μακρινά. Υπάρχει ένας στίχος, δεν τον καλοθυμάμαι, που λέει "αναφορές στο μέλλον λες και όλοι του χρωστούσαν…". Δεν έχω συμβόλαιο με το μέλλον, ειδικά όταν χάνεται στο βάθος του χρόνου. Ανήκω στη γενιά που θέλει να αλλάζει τα πράγματα και να τα αλλάζει τώρα».

Ευχαριστώ και εύχομαι κάθε επιτυχία στο δύσκολο δρόμο που έχετε επιλέξει.

«Τον θεωρείτε δύσκολο;… Σας ευχαριστώ πάντως».